Έχω λοιπόν να καταθέσω σε σας μερικά στιγμιότυπα απο τον Γολγοθά των 10 μηνών που όσο θλιβερά κι άν ήσαν όμως ήσαν θαυμαστά τρυφερά και γιατί όχι και γλυκά συγχρόνως.
Από το 1ο shock της διαγνώσεως (ca πνεύμονος) μέχρι τις ύστατες στιγμές της αγαπημένης μας Μπέτυς ο Γιώργος δεν ήταν απλώς δίπλα της, ήταν το μεγάλο της στήριγμα, ήταν η αναπνοή της, ηταν η παρηγοριά της. Πέρασαν 10 μήνες με βασανιστικές διακυμάνσεις: χειρουργείται δεν χειρουργείται, χημειθεραπείες, αλλεπάλληλες είσοδοι και έξοδοι στα νοσοκομεία και πολλά άλλα. Ομως το εκπληκτικό, το θαυμαστό, το μή αναμενόμενο ήταν, ότι ο Γιώργος δεν κουράστηκε ποτέ, δεν δυσανασχέτησε ούτε μια στιγμή, ξεπέρασε κατά πολύ και αυτή ακόμη την ανθρώπινη αντοχή, για να είναι πάντα κοντά της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που προηγείτο των γεγονότων σαν να ήταν πραγματικά ο ίδιος πάσχων. Σάρκα και ψυχή μία!!! Ετσι όμως αλάφρυνε το βαρύ φορτίο της Μπέτυς μέσα στην καταθλιπτική ατμόσφαιρα του νοσοκομείου, όσο κι αν ήταν αξιοπρεπείς συνθήκες, για τις οποίες και πάλι ο αγαπημένος της Γιώργος είχε προνοήσει.
Το πιο θαυμαστό όμως ήταν η σιωπηλή τους συνομιλία με μόνη γλώσσα το εκφραστικό τους βλέμμα, χωρίς πολλές φορές τα χείλη να ψελλίσουν μία λέξη. Σπάνια ταύτιση!!! θαυμαστή συμπόρευση!! Ομολογουμένως εντυπωσίασε όλο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου. Μια τέτοια αφοσιώση και αγάπη δεν την συναντάς άλλωστε και καθημερινά.
Για να μη βαρύνει όμως πολύ η ατμόσφαιρα και για λόγους σεβασμού θα αποφύγω να περιγράψω τις τελευταίες στιγμές του δράματος. Αυτή λοιπόν η απύθμενη πηγή πόνου και θλίψεως ήταν συγρόνως και πηγή εμπνεύσεως και δημιουργίας μέρος της οποίας γνωρίζουμε σήμερα.
Όμως θαρρώ πως δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι όλα αυτά που γίνονται σήμερα γίνονται την αναστάσιμη εποχή που τώρα διανύουμε. Αλλοίμονονο άν δεν υπήρχε Ανάστασις!!
Καλή Ανάσταση λοιπόν!!!!!